Rozdział 12

(oczami Jessici)

Z wielką trudnością otworzyłam swoje zaspane oczy i przetarłam je wierzchem dłoni. Przeciągnęłam się lekko, aby nie zbudzić Zayn’a. Spojrzałam na niego i od razu się uśmiechnęłam. Wyglądał tak uroczo, że aż szkoda było mi go budzić. Musnęłam jego policzek i wyswobodziłam się z objęć Mulata. Wyciągnęłam bluzę z torby i wyszłam z namiotu. Założyłam ową rzecz na siebie i stwierdziłam, że jest w miarę ciepło. Zaczęłam kierować się w stronę mola. Wokół jeziora kłębiło się dużo ludzi. Jedni pływali na kajakach, inni chodzili wzdłuż jeziora, a jeszcze inni odpoczywali na plaży. Z rękoma w kieszeniach weszłam na molo i oparłam się o barierkę. Słońce mocno świeciło, ale wiał zimny wiatr. Wpatrywałam się w bezchmurne niebo i wspominałam wczorajszy wieczór. Ognisko, śpiewy chłopców, zimna kąpiel Harry’ego i Niall’a, kolejny zakład Loczka, rozmowa z Zayn’em i czułe pocałunki w namiocie, no i okropna pobudka ze strony Lokersa, oraz widok biegającego Liama po całym placu, który czyścił sobie usta, po ”przypadkowym” spotkaniu z rybką. Uśmiech wcale nie schodził mi z twarzy, gdy przypominałam sobie każdą scenę. Nagle moje zamyślenie przerwały wibracje telefonu w mojej bluzie. Wyjęłam urządzenie i spojrzałam na wyświetlacz. ”Brian”. Przesunęłam palcem po ekranie i przyłożyłam telefon do ucha.

- Halo?

- Hej, księżniczko. – odparł męski baryton.

- Hejka. Co tam u ciebie?

- Mam dla ciebie ważną wiadomość.

- To znaczy? – spytałam ze zdziwieniem.

- W niedzielę, jest wyścig.

- Z kim się ścigam?

- Bębny proszę.

- Brian! Mów! – zaśmiałam się.

- Z Marcus’em. – odparł ponuro.

- Z moim byłym?

- Niestety tak.

- A dla mnie jednak stety. Będę mogła mu pokazać, że dziewczyny też mogą się ścigać.

- Nie kochana. Że Jessica Jones, też może się ścigać.

- Dzięki. Ale czekaj. W niedzielę jest finał Nate’a.

- Tak, wiem. Twój wyścig jest po finale, więc będziesz mogła najpierw jemu kibicować, a później on będzie mógł tobie.

- Dziękuje.

- Za co?

- Za wszystko.

- Weź, bo się poryczę. – udał, że płacze.

- Może nie. Wiesz co ja kończę, Liam idzie właśnie w moją stronę. A i dzięki za informację.

- Okay, nie ma sprawy. Pozdrów tam towarzystwo, do niedzieli.

- Do niedzieli.

Rozłączyłam połączenie i włożyłam telefon z powrotem do kieszeni. Brian, jest moim przyjacielem z Manchesteru. Moja wyprowadzka nie zmieniła naszych relacji i nadal się przyjaźnimy. Zawsze gdy mam mieć jakiś wyścig, Brian informuje mnie o tym. Tak, to prawda, ścigam się. W moje 16 urodziny miałam swój pierwszy wyścig. Od małego interesowałam się motoryzacją i tak mi zostało. Wyścigi, szybkie auta, motory, tatuaże i taniec, to coś co mnie interesuje najbardziej na świecie i mam z tym styczność od małego. No i kolejny problem. Marcus. On również się ściga i gdy byliśmy razem, zawsze próbował mi pokazać, że jest lepszym kierowcą. Szczerze, jak na tak młody mój wiek, radzę sobie całkiem nieźle. Wyścigów miałam już bardzo dużo, a przegrałam tylko dwa. Ale to był mój błąd, bo za wolno zmieniałam wtedy biegi i za bardzo nie orientowałam się jeszcze w tym wszystkim. Od sierpnia tamtego roku nie przegrałam jeszcze niczego i mam nadzieję, że w niedzielę również tego nie schrzanię. Nie chciałabym upokorzyć się przy przyjaciołach. Jeśli jest już o nich mowa. Liam kroczył w moją stronę i wcale nie miał pojęcia, że Vi idzie krok w krok za nim. Mogę się założyć, że ta dziewczyna zaraz coś zrobi. Tak jak pomyślałam, tak też się stało. Brunetka z gracją baletnicy, wskoczyła na plecy chłopakowi i opatuliła swoje ręce wokół jego szyi. Zaśmiałam się pod nosem i znowu zaczęłam wpatrywać się w jezioro. Vi nagle stanęła po mojej prawej, a Liam po lewej. Staliśmy przez jakiś czas w milczeniu, ale ewidentnie Vi to przeszkadzało, bo przerwała ciszę.

- Kto dzwonił?

- Brian.

- Ooo. Co chciał?

- Vi, czy ty musisz wszystko wiedzieć? – odparł Liam.

- Oj, zamknij się! – warknęła – Powtórzę. Co chciał?

- W niedzielę, mam wyścig.

- Z kim? – zapytali w tym samym momencie.

- Z Marcus’em.

- O cholera. – wyrwało się chłopakowi.

- Ja pierdziele, wszystko się wali. – podsumowała Vi.

- Jess, ale wiesz, że musisz powiedzieć o tym reszcie. – wtrącił się Liam.

- Wiem, i zrobię to, ale nie teraz. Chcę najpierw wrócić do domu i wszystko przemyśleć.

- Chcesz ukrywać przed nimi sekret, że się ścigasz?

- Jak sam powiedziałeś. To sekret.

- Jess, nie możesz tego ukrywać.

- Wiem i powiem im o wszystkim, ale jak dojedziemy i poukładam sobie wszystko w głowie, co mam im powiedzieć. Zadowolony?

- Mam nadzieję, że długo nie będziemy musieli czekać. – cmokną mnie w głowę.

Posłałam Victorii spojrzenie typu ”Powiedz mu!”. Zrobiła jedynie znużoną minę i westchnęła.

- Liam. – zatrzymała go – Ja też będę musiała się z czegoś przyznać. – spuściła głowę.

- Dziewczyny! – skwitował nas brunet i ruszył w stronę namiotów.

Zaśmiałyśmy się i odprowadziłyśmy chłopaka wzrokiem.

- To kiedy im mówimy? – spytała mnie brązowowłosa.

- Chyba będzie najlepiej, zrobić to dzisiaj.

- Kurna.

- Wiesz, że się już nie wymigasz?

- Wiem i to jest najgorsze.

Uśmiechnęłam się pod nosem i znowu spojrzałam na jezioro. W oddali było widać grupkę szczęśliwych ludzi, którzy pewnie nie mają żadnych problemów. Mogą się bawić i być szczęśliwi. A ja? Szczerze, to też się wczoraj bawiłam, no i jestem szczęśliwa, bo mam u boku najlepszych przyjaciół i cudownego chłopaka. Wczorajszy dzień był naprawdę fajny, ale do czasu. Gdy chłopcy przedstawiali nam swoją nową piosenkę, Harry cały czas wpatrywał się we mnie. Jeszcze w dodatku była ona o miłości. Tak naprawdę olałam to wtedy, ale później jak Loczek zaliczył zimną kąpiel i zobaczyłam go nagiego, zaczął patrzeć na mnie inaczej. Widziałam w jego oczach smutek, ale też pożądanie. Pożądanie?! Kurde, moje życie rzeczywiście jest dziwne. Mam tylko nadzieję, że Zayn tego nie widział, bo szczerze mówiąc, nie wiem co bym mu powiedziała w tej sprawie. Z rozmyślań wyrwał mnie głos mojej przyjaciółki.

- Ty mnie w ogóle słuchasz?

- Nie. – odparłam.

- Wiedziałam. Pytałam się czy masz jakąś taktykę na Marcus’a.

- Zastosuje jego własną broń. A właśnie. Muszę się dziś przejechać. Poproszę Zayn’a, abym ja dziś prowadziła.

- Jestem ciekawa jego reakcji. – uśmiechnęła się chytrze.

- Przecież nie będę szarżować.

- A na autostradzie? – podniosła brew.

- Może trochę. – wyszczerzyłam się.

- Ja widzę to twoje ”trochę”. – zrobiła nacisk na ostatnie słowo.

- Co trochę? – spytał Zayn.

- Matko, ale mnie wystraszyłeś! – wrzasnęła Vi – Dowiesz się w swoim czasie. – wyszczerzyła się – Powodzenia! – poklepała mnie po ramieniu i poszła do reszty.

- O co jej chodziło? – powiedział, patrząc mi w oczy.

- Mogę dziś prowadzić?

- Ty? – spytał zaskoczony.

- Tak. Chcę sprawdzić czy nie zapomniałam jak się jeździ. – jego wyraz twarzy to był jeden, wielki znak zapytania – Głuptasie, tak to prawda, mam prawko. Tak to prawda, interesuje się motoryzacją.

- Trafiła mi się kobieta idealna. – podszedł do mnie bliżej i lekko pocałował.

- To mogę?

- Pewnie, nie mam nic przeciwko, ale trzeba powiedzieć Harry’emu, że ty jedziesz.

- Dowie się przed samym wyjazdem. – odparłam, a na moje wargi wskoczył chytry uśmieszek.

- No i już ma plan. – zaśmiał się.

- Jak zawsze. – złapałam chłopaka w pasie, a on objął mnie w talii – Jak się spało?

- Dobrze, ale jak się obudziłem to byłem zawiedziony.

- Dlaczego?

- Bo ciebie nie było obok mnie.

- Wstałam jakieś pół godziny temu, więc długo sam nie byłeś. – uśmiechnęłam się i stanęłam na palcach, aby pocałować Mulata.

Zayn, przyciągnął mnie bliżej siebie i zaczął oddawać pocałunek. Był tak czuły, że aż zabrakło mi tchu. Gdy się oderwaliśmy od siebie, ruszyliśmy molem do naszego obozowiska, nadal się obejmując. Cały czas szliśmy w milczeniu. Co jakiś czas spoglądałam na Zayn’a, a on na mnie i dziękowałam w duchu, że mam takiego chłopaka. Gdy doszliśmy na miejsce, zobaczyliśmy śpiącego Niall’a na ziemi.

- A jemu co? –spytał Zayn.

- Musimy złożyć namioty, a blondasek nie ma zamiaru się obudzić, więc go wyciągnęliśmy ze środka. – wyrecytował Louis.

- Vi, nie wykorzystałaś swoich specjalności? – zachichotałam.

- A co ja Caritas? – zawtórowała mi.

- Ja mam pomysł. – odparł Harry.

Cicho podszedł do blondyna i usiadł przy nim, po czym wrzasną mu nad uchem i położył się na nim plecami.

- JEDZENIE! OKRADLI NAS! ZABRALI WSZYSTKO!

- CO?! – Niall podskoczył i zaczął zrzucać Lokowatego z siebie.

Wszyscy jak na komendę ryknęliśmy śmiechem, a Niall spoglądał na nas w osłupieniu.

- Bardzo śmieszne. – odparł po chwili.

- A żebyś wiedział. – zarechotał Liam.

- Jego mina mnie powala. – odparł Harry, nadal leżąc na ziemi i śmiejąc się z niebieskookiego.

- Idioci. – tylko tym skomentował nas Niall i z obrażoną miną poszedł w krzaki za potrzebą.

Nadal nie mogłam opanować swojego śmiechu i co parę sekund odtwarzałam sobie w myślach tą samą scenkę. Gdy blondyn wrócił Tomlinson i Styles, zaczęli parodiować tą sytuację, z tą różnicą, że zamiast krzyczeć ”JEDZENIE”, z ich ust wydobywały się słowa ”MARCHEWKI” i ”BANANY”. Niall stał nad nimi i obserwował ich z politowaniem, szepcząc coś pod nosem. Jak mniemam wiązankę przekleństw przeznaczoną dla chłopców.

Kręcąc głową i uśmiechając się podeszłam do mojej torby i wyjęłam z niej czarne rurki, koszule w kratę i czarne buty. Spoglądając na Vi, która w tym samym momencie spojrzała na mnie, mogłyśmy wymienić porozumiewawcze spojrzenia. Skinęłyśmy sobie głowami i podeszłyśmy do siebie.

- Chłopcy, nie wiemy jak wy, ale my z Jess musimy zaliczyć poranną toaletę. – odparła brunetka.

- Chyba raczej już południową. Dochodzi 12. – sprostował Louis.

- Zaliczyć? – zarechotał Harry.

- A ten znowu o jednym. – powiedziałam równocześnie z Vi.

Całą polanę ogłuszył nasz śmiech.

- Potrzebny nam będzie jakiś parawan, żebyśmy mogły się przebrać i coś, co przypomina stolik, aby położyć lusterko i kosmetyki. – wytłumaczyłam i spojrzałam na każdego z osobna – A i dwóch ochotników, którzy przytrzymają nam materiał. – dodałam.

- Ja się zgłaszam! – krzyknął Harry.

- Zboczeńcu, miałam na myśli Niall’a i Zayn’a. – spojrzałam na niego z politowaniem.

- Po pierwsze: Nie jestem zboczony! – wrzasną.

- Tak, jasne. Masz tylko seksowną wyobraźnię. – odparliśmy wszyscy chórem.

- A po drugie: Dlaczego oni?

- Bo są naszymi chłopakami? I widzieli nas w podobnych sytuacjach? – odpowiedziała brunetka.

- To tak to się teraz nazywa? – zaśmiał się.

Lokowaty uśmiechną się chytrze i rzucił w Zayn’a gigantycznym kocem.

- Harry, idź z Louisem i Liamem, po jakieś pieńki dla dziewczyn. – powiedział Mulat.

- A dlaczego ja? – spytał Lokers.

- Żeby cię nie kusiło, zboczeńcu. – dopowiedział Liam.

- Niech Harry stanie za mnie, albo Louis. Ja idę po pieńki. – odparł Niall, a wszyscy, którzy znajdowali się na polanie, spojrzeli na niego.

- Co ty odpierdzielasz? – spytał Zayn.

- Nic. Po prostu Louis niech za mnie stanie. Mogę się założyć, że dziewczyny nie będą miały nic przeciwko. – odpowiedział oschle Niall.

- Dobra chłopaki idźcie. Ja zostanę. – odparł Liam i złapał za drugi koniec koca.

Niall, Louis i Harry, poszli w głąb lasu, a ja od razu podeszłam szybko do Vi.

- O co mu chodzi?

- A skąd mam wiedzieć? Od samego przebudzenia jakoś dziwnie się zachowuje. Przejdzie mu zaraz, zobaczysz. Nie ma o co się martwić. – jak to Vi, odpowiedziała mi z wielkim spokojem.

- Mam nadzieję.

- Dobra, Liam weź ten koc i ustaw się w stronę lasu. – odparł Zayn.

- Dlaczego do lasu, a nie w stronę jeziora? – zapytał Liam.

- Bo Harry, może ukrywać się za drzewami. – odpowiedziałam.

- Zayn, dobry pomysł. – pochwalił go brunet.

Chłopacy od razu ustawili się tak jak zaplanowali. Nie czekając na nic dłużej, przebrałyśmy się z Vi w mgnieniu oka. Z kosmetyczki zabrałam szczoteczkę do zębów i pastę, a Zayn poszedł ze mną z kubkiem wody mineralnej, abym mogła jakoś wypłukać usta. Po skończonej czynności Vi uczyniła to samo. Po paru minutach dołączyła do nas reszta ekipy z pieńkami. Niall postawił mi pod nogami, a Louis Vi i mogę się założyć, że Harry z nimi nie był w tym lesie, tylko ukrywał się za drzewem. Coś mi się wydaję, że dziś oberwie, ale to później, pomyślałam. Z Vi usiadłyśmy po turecku na kocu i położyłyśmy na naszych ”stolikach” lusterka i kosmetyki. Nie zwracając na nikogo uwagi zaczęłam rozczesywać swoje długie blond włosy, aby po chwili spiąć je w koka. Nałożyłam na swoją twarz fluid i trochę różu na kości policzkowe. Swoje oczy wyszczotkowałam czarnym tuszem, podkręciłam zalotką, po czym podkreśliłam je lekko eyelinerem. Usta lekko zwilżyłam błyszczykiem i użyłam ulubionych perfum. Po skończonej robocie podniosłam wzrok na chłopców, którzy stali wokół mnie i Vi przodem do naszych twarzy. Stali w osłupieniu wpatrując się w nasze skromne osóbki.

- Co? – spytałam inteligentnie.

- WOW! – odparła razem cała piątka.

Z brunetką jedynie się zaśmiałyśmy i wstałyśmy z ziemi od razu składając koc.

- Wszystko spakowane? – spytała brązowooka.

- Prawie wszystko. Został tylko koc i namiot. – odparł Liam, który wziął owe rzeczy i ruszył w kierunku samochodu.

- Zayn. – pociągnęłam chłopaka za rękę i zmusiłam go, aby na mnie spojrzał – Zostało jeszcze jakieś żarcie? Jestem strasznie głodna. – wyszeptałam mu do ucha.

- Dlaczego mówisz szeptem? – spytał uśmiechając się do mnie.

- Niall.

- To wszystko wyjaśnia. – zarechotał – Powinno coś się znaleźć. Poczekaj chwilę, poszukam. – dodał i musnął mój policzek.

Mulat ruszył w kierunku swojego samochodu, a reszta odebrała to jako rozkaz, że czas opuszczać to miejsce i udała się za Malikiem. Gdy podeszłam do auta, chłopak stanął przede mną z bułką w ręce.

- Ostatnia kajzerka. Specjalnie dla ciebie. – wzięłam od niego posiłek i od razu zaczęłam przeżuwać.

- Dziękuję. – wymamrotałam.

- ZDRAJCA! – ryknął Niall – Moja bułka!

- Oj, zamknij się. Daj jej się chociaż tym najeść. Widzisz jaka jest chuda. – odparł Zayn w mojej obronie.

- Niall, na najbliższej stacji benzynowej zajedziemy i coś ci kupię. – poklepałam blondyna po ramieniu i włożyłam do ust ostatni kawałek bułki.

Reszta grupy wymieniła jedynie porozumiewawcze spojrzenia i zaśmiali się pod nosem. Zayn, który jeszcze stał obok mnie, poszedł w kierunku samochodu Niall’a i wyjął z bagażnika paczkę prażynek i rzucił w blondyna. Chłopak jak na zawołanie uśmiechną się do paczki i uradowany stanął przy Liamie. Stałam przy drzwiach od strony kierowcy, gdy Mulat szedł w moją stronę i rzucił tym razem we mnie kluczykami od samochodu.

- Oszalałeś?! – krzyknął Harry – Jej dawać kluczyki? Przecież ona nas zabije.

- Daj jej szansę. – odezwała się Vi.

- Jess, Sory, lubię cię, ale ja wracam z Vi. JA CHCĘ ŻYĆ! – wyrecytował i szedł już w przeciwną stronę, gdy Zayn złapał go za ramię i siłą wrzucił do samochodu.

- Dobra, to się pakujemy do samochodów póki Harry tam jeszcze siedzi. – odparł Zayn, co jakiś czas się śmiejąc.

- Louis, dziś ty prowadzisz.

- Niby dlaczego? – spytał zdziwiony.

- Taka była umowa. Nie masz wyjścia.

- Ale ja żadnej umowy nie podpisywałem. – oburzył się.

- Ważne, że ja podpisałam. – zaśmiała się Vi.

- Dobra, niech ci będzie, ale będziesz robić jako mój GPS i siedzisz z przodu. – wyszczerzył się Pasiasty.

- Okay, nie ma sprawy. – zgodziła się brunetka.

Niall spojrzał na ową dwójkę i od razu podszedł do nas.

- Jadę z wami. Dotrzymam towarzystwa Harry’emu.

Po słowach Irlandczyka od razu zapakowaliśmy się do aut. Włożyłam kluczyk do stacyjki i odpaliłam silnik. Piękny dźwięk wydostał się spod maski samochodu. Spojrzałam we wsteczne lusterko i od razu się zaśmiałam. Harry, siedział na samym środku tylnej kanapy i był zapięty, aż dwoma pasami. Jak on to zrobił, to ja już nie wiem. Szkoda mi było Niall’a, bo został troszkę przygnieciony przez Lokowatego, ale chociaż miał gdzie siedzieć. Z uśmiechem na twarzy pokiwałam głową i spojrzałam na Malika. Uśmiechnął się do mnie zachęcająco i pocałował mnie lekko w usta.

- Bleee! – usłyszeliśmy słowa Lokowatego.

- Siedź cicho, bo zaraz stąd wyjdziesz. – skarciłam go.

- To będzie dla mnie wybawienie. – odparł.

- Chcesz wracać z buta? – spytałam.

- Dobra, jedź już. Chcę umrzeć, jak najszybciej. – brunet zamknął oczy i się przeżegnał.

- Idiota. – odparłam i wrzuciłam jedynkę w skrzyni biegów.

Samochód zaczął lekko się toczyć, a z tyłu można było usłyszeć pisk Styles’a. To naprawdę jest dziwne dziecko. Wyjechaliśmy na drogę asfaltową, a ja nadal wlekłam się za Louis’em. Matko, taka jazda naprawdę mnie denerwuje. Niech tylko wjedziemy na autostradę, to pokaże mu jak się jeździ. Stanęliśmy na światłach. Fart mój chciał, że stałam jako druga, a Louis i spółka, obok nas po prawej stronie. Zayn wyszczerzył się do nich, a ja warknęłam.

- No bardziej zielone już nie będzie baranie!

Po moich słowach, koleś przed nami ruszył, a ja szybko go ominęłam i zniknął mi od razu z pola widzenia. Harry, wychylił się do nas i swoje słowa skierował do Zayn’a.

- Zabiję cię, jeśli przez nią zginiemy!

- Ty to naprawdę jesteś dziwny Styles. – zarechotał Niall i w końcu mogłam zobaczyć, że ma dobry humor.

Wyjechaliśmy z miasteczka i nareszcie mogłam ponieść się emocjom i wcisnąć pedał gazu do końca. Na autostradzie czułam się, jak podczas wyścigu. Po prostu byłam w swoim żywiole. Louis z resztą ekipy próbowali nas dogonić, ale wóz Niall’a nie był tak szybki, jak Zayn’a.

- Jess? – odezwał się nagle Niall.

- Tak?

- Nie wiedziałem, że potrafisz tak profesjonalnie prowadzić. Jestem pod wrażeniem.

- Ooo, dziękuje Niall. To miłe. – odparłam i spojrzałam we wsteczne lusterko – Harry, mógłbyś normalnie usiąść? – poprosiłam.

- Ja się ciebie boję. Nawet ja tak szybko nie jeżdżę. – odparł ze strachem w głosie.

- Tak Harry. Ty to tylko 20km/h. Weź już nie przesadzaj. Gwarantuje ci, że wrócisz do domu cały i zdrowy. – wtrącił się Zayn.

Mulat, spojrzał na mnie i puścił mi oczko, a ja postanowiłam porobić sobie jaja z Loczka. Gdy zaczął się rozpinać z pasów i miał już przesiąść się na lewą stronę samochodu, gwałtownie przyspieszyłam i wyminęłam samochód przede mną, co skończyło się lekkim slalomem. W tej samej chwili Harry, walnął głową o szybę, a później w zagłówek mojego fotela. Wszyscy zaczęliśmy się śmiać z Lokowatego.

- Haha. Jak dobrze, że to uwieczniłem. – zarechotał Niall.

- Nie znam was! – wrzasnął wkurzony Styles.

Niall, przekazał nam swój telefon i razem z Zayn’em mogliśmy zobaczyć minę Loczka, który po malutkim zderzeniu nie wiedział co się stało. Droga minęła nam bardzo szybko, ponieważ mieliśmy radochę z Harry’ego, który co jakiś czas strzelał fochy i modlił się, aby w jednym kawałku dojechać do domu. Podczas podróży zajechaliśmy na stację benzynową, aby zatankować i przy okazji kupić coś do jedzenia. Po dwugodzinnej jeździe dojechaliśmy w końcu do domu. Powoli zaparkowałam samochód na wjeździe do rezydencji Liama. Gdy zgasiłam silnik i wyjęłam kluczyki ze stacyjki, Harry niczym błyskawica wypadł z auta i uklęknął na ziemi.

- JA ŻYJE! – krzyknął.

Zamknęłam drzwi od samochodu, a Zayn dołączył się do mnie i we trójkę mogliśmy się śmiać z Loczka. W między czasie Zayn pocałował mnie, a Niall cały czas z rozbawieniem patrzył się na Harry’ego. Jeszcze dobre 10 minut czekaliśmy na resztę. Pierwsze słowa, które skierował do mnie Louis, po wyjściu z samochodu były powalające.

- Ale? Jak? Co? Dlaczego? Co? Nie! Co?

- Chodźcie do domu. Widzę, że co niektórzy, potrzebują wyjaśnienia. – odparł Liam i poszliśmy za nim.

Każdy z nas usadowił się w salonie. Razem z Zayn’em, siadłam na jednym fotelu. Po naszej prawej siadł Louis, natomiast po lewej Harry i Niall, a naprzeciw Liam z Vi. Po twarzach moich przyjaciół mogłam wywnioskować, że czekają na wyjaśnienia. Zrobiłam jeden głęboki wdech i spojrzałam na każdego z osobna.

- Ścigam się. – zaczęłam – W wieku 16 lat miałam swój pierwszy wyścig, a od sierpnia tamtego roku nie przegrałam, ani jednego wyścigu. Tak, to te wyścigi uliczne, na których nie pozwalamy się złapać glinom. Motoryzacją interesuję się od małego. Zawsze mnie do tego ciągnęło. W końcu się przełamałam i spróbowałam. To jest częścią mojego życia i nie wyobrażam sobie, aby mogło mi tego zabraknąć. Pewnie słyszeliście, że zarabia się na tym niezłą kasę. Tak, to prawda. Za każdy wygrany wyścig dostaje się dwa patyki razy trzy. Czyli 6 tysięcy. Nie raz trochę więcej. Powiem wam, że uzbierałam już niezłą sumkę i wzrasta ona cały czas. – przerwałam na chwilę, aby spojrzeć na Vi. Kiwnęła głową, a ja zaczęłam mówić dalej – W niedzielę mam wyścig. Po finale Nate’a. Moim przeciwnikiem jest mój były, Marcus. Nie przegrał ani razu i ma nadzieję, że teraz również odniesie sukces. Jest oczywiście w błędzie. Marcus, zawsze uważał się za boga kierownicy, ale w niedzielę się to zmieni. Wygram z nim, bo zastosuję jego taktykę. Upokorzę go i pokaże mu, że dziewczyny również potrafią się ścigać. – spuściłam całe powietrze z płuc i przytuliłam się do Mulata – No to chyba tyle, co chciałam wam powiedzieć. – odparłam.

- To dlatego ty dziś prowadziłaś? – spytał Niall.

- Tak, chciałam trochę poćwiczyć. Tym bardziej, że miałam całą autostradę dla siebie.

- Wygrałaś swój pierwszy wyścig? – zadał pytanie Louis.

- Tak. Nie miałam wtedy pieniędzy, bo dopiero zaczynałam, więc była taka reguła. Wygram, dostaje kasę. Przegram, oddaje swój samochód wygranej osobie. Na szczęście wygrałam i kasa poleciała do mojej kieszeni, a samochód został ze mną.

- Jaki to był wóz? – znów spytał Niall.

- Ford Escort RS1600, rocznik 1970.

- Masz taką brykę w garażu?! – krzyknął Harry.

- Nie. To znaczy mam ten samochód, ale nie w moim garażu. Przestałam nim jeździć jakieś pół roku temu. – odparłam.

- Aż boję się spytać jakim teraz jeździsz. – odparł Loczek.

- Jest to Dodge Charger R/7, również z 1970.

- CO?! – wrzasnęli Louis i Harry, w tym samym momencie.

- Jest trochę przerobiony, ale to nadal ten sam Dodge. – wyszczerzyłam się.

- Chyba nie zaczaiłem. Gdzie do cholery trzymasz te wozy? – spojrzał na mnie zdziwiony Louis.

- U mojego przyjaciela, w Manchesterze. Jest moim mechanikiem i to on załatwia mi wyścigi. Znamy się od dziecka. – wyjaśniłam.

- Łoo Jess. Nie spodziewałem się tego po tobie. – wyjaśnił Pasiasty.

- Nikt się tego nie spodziewał Lou. – sprostował Niall.

- Ja ci nie wierzę! – wrzasnął Loczek – Muszę to zobaczyć na własne oczy.

- Okay. Jutro o 9 wieczorem możemy się ścignąć jakiś kawałek.

- Stoi. – zgodził się Harry.

- Ale musimy mieć jeszcze dwóch przeciwników. Każdy wyścig składa się z 4 kierowców. – sprostowałam i spojrzałam po reszcie.

- Ja jestem chętny. – odparł Zayn i pocałował mnie w policzek.

- Okay, to i ja się piszę. – dodał Louis.

- Dobra. Jutro o 9 na jakiejś ulicy. Później się zgadamy. – odparłam.

- Dlaczego później, a nie teraz? – dopytywał się Niall.

- Bo.. – przerwał mi Harry.

- Czekaj. Jakim wozem jutro będziesz jechać?

- BMW M5. Dostałam ten wóz od rodziców na moje 16 urodziny. – po raz kolejny się wyszczerzyłam.

- Farciara. Dobra kończ.

- Dzięki. Bo Vi musi nam coś powiedzieć. – odparłam.

W tym samym momencie Niall, zerwał się z kanapy i ruszył do drzwi.

- Gdzie ty idziesz? – spytałam.

- Muszę wracać do domu. Przepraszam was. – powiedział i zniknął nam z pola widzenia.

Spojrzałam na Vi, a ona jedynie wzruszyła ramionami. W jej oczach było widać smutek, że Niall sobie poszedł, ale po chwili nie dała po sobie tego poznać. Spojrzała na Lou z miną mówiącą ”A nie mówiłam?” i zaczęła mówić o Josh’u, a ja w tym momencie wtuliłam się w duże ramiona Zayn’a. 

__________________________________________

KOCHANI! Przepraszamy Was, za tak długą nieobecność na blogu. Sami doskonale wiecie, że jest rok szkolny, a my nie mamy wolnego czasu, aby pisać rozdziały. Mamy nadzieję, że ten rozdział spodoba Wam się jak nigdy i będziecie wyczekiwali kolejnego, który jest w trakcie realizacji.  

Jeszcze raz przepraszamy! 

Jess