Rozdział 5

(oczami Niall’a)

 Obudziły mnie promienie słońca, wpadające do pokoju w którym spałem. Zacząłem jeździć ręką po łóżku, chcąc znaleźć telefon. Po chwili podniosłem urządzenie i spojrzałem na wyświetlacz, na którym widniała popołudniowa już godzina. Powoli podniosłem się do pozycji siedzącej, delikatnie zsuwając Victorię z mojej klatki piersiowej. Dziewczyna poruszyła się niespokojnie i przekręciła na drugi bok. Wpatrywałem się jeszcze przez chwilę w jej sylwetkę przypominając sobie wczorajszą noc.

- Mogę wejść? – zapytała brązowowłosa nieśmiało uchylając drzwi do pokoju.

- Oczywiście. – odpowiedziałem z uśmiechem, zakładając trzymaną w rękach koszulkę.

Dziewczyna w odpowiedzi tylko się uśmiechnęła i usiadła na łóżku, opierając się plecami o ścianę.

- Niall?

- Tak? – odwróciłem się od okna i spojrzałem na nią.

- Mogę cię o coś zapytać?

- Jasne.

- Może to będzie głupie, ale co mi tam. – zaśmiała się lekko. – Ile miałeś dziewczyn?

Nie spodziewałem się takiego pytania. Uśmiechnąłem się i podszedłem do niej.

- Dwie. – odpowiedziałem, siadając naprzeciwko. – Nie jestem typem kobieciarza. – zaśmiałem się.

- Wiem. To widać. – odparła.

- To znaczy? – zapytałem marszcząc brwi.

- Jesteś inny od tych wszystkich chłopaków, których znam. Nie jesteś nachalny, tylko cierpliwy, delikatny, czuły. Nie zależy ci tylko na jednym. Jesteś inteligentny, bardzo dobrze się z tobą rozmawia. Masz  poczucie humoru i w ogóle. Przy tobie czuję się po prostu bezpiecznie. – powiedziała lekko speszona.

Zauważyłem, że jej policzki pokryły się lekkim, ledwo zauważalnym rumieńcem, co tylko dodało jej uroku.

- Jesteś najbardziej uroczą istotką jaką znam. – odpowiedziałem przyciągając ją bliżej siebie.

Victoria podniosła na mnie wzrok i obdarzyła najpiękniejszym uśmiechem jaki widziałem. Nie mogąc się powstrzymać, ująłem jej twarz w dłonie i czule ją pocałowałem. Nasze pocałunki z każdą chwilą stawały się coraz głębsze i wkładaliśmy w nie coraz więcej uczucia. Po chwili, która była dla mnie o wiele za krótka, Victoria delikatnie oderwała swoje usta od moich.

- Teraz ja cię o coś zapytam. – szepnąłem patrząc jej głęboko w oczy. – Mogę?

- Oczywiście. – odszepnęła.

- Można się zakochać przez tak krótki czas?

- Też się nad tym zastanawiam. – odpowiedziała,  ja ponownie wpiłem się w jej usta.

Moje rozmyślania przerwała świadomość, że dziewczyna niedługo wstanie. Chciałem ją w jakiś sposób zaskoczyć. Pokazać, że nie myliła się co do mnie. Szybko wyplątałem się z pościeli i jeszcze nie do końca obudzony, ruszyłem na poszukiwania kuchni. Gdy szedłem na dół, usłyszałem głośną wymianę zdań, więc podążyłem w tamtym kierunku.

- Powiedz mi, jak można być tak nieodpowiedzialnym? Weź mi to wytłumacz, bo ja tego nie pojmuję!

- Ja też. Co oni sobie myślą? Przecież musimy ćwiczyć!

- Ale oni jak widać nie czują takiej potrzeby.

- O kim mówicie? – zapytałem wchodząc do pomieszczenia.

- A kogo nam brakuje? – odpowiedział pytaniem na pytanie Liam, wstając od stołu.

- Louis z Harry’m cały czas siedzą w Paryżu i ani myślą wracać. – sprostował Zayn, który stał oparty o framugę drzwi.

- Przecież mieliśmy zrobić próbę z nowym sprzętem. Mieliśmy dopracować tą naszą ostatnią piosenkę. Dlaczego oni tyle tam siedzą? – udzieliło mi się zdenerwowanie chłopaków, momentalnie się rozbudziłem.

- Zapytaj ich. – powiedział ironicznie Liam. – Harry napisał mi smsa, że przedłużają pobyt. I tyle. Obydwaj nie odbierają telefonów. Nie ma z nimi żadnego kontaktu. – chłopak krążył niespokojnie wzdłuż stołu, a który przed chwilą się oparłem.

- Trzeba czekać. Nie ma innego wyjścia. – powiedział Zayn po chwili.

Był znacznie spokojniejszy od Liama, ale widać było, że też się denerwuje.

- Czyli co, czekamy na odzew z ich strony? – upewniłem się.

- Dokładnie. Nie piszemy, nie dzwonimy, w ogóle się nie kontaktujemy.- odpowiedział. – Spróbujmy korzystać z ich nieobecności. – dodał po chwili i poruszył znacząco brwiami.

- Co masz na myśli? – zapytałem uśmiechając się. Zayn momentalnie rozładował napięcie.

- Mamy dwie piękne dziewczyny w tym domu. Chcesz przegapić taką okazję?

- Za żadne skarby. – wyszczerzyłem się, a Zayn otworzył lodówkę i zaczął wyjmować z niej różne rzeczy.

- W takim razie robimy śniadanie naszym królewnom. – zaśmiał się.

- Z takim zamiarem tu przyszedłem. – odparłem, pomagając Zayn’owi.

- Ja już jadłem, więc róbcie co chcecie, tylko nie roznieście kuchni. – uśmiechnął się Liam i zniknął za drzwiami.

- Niall? – zaczął Zayn, grzebiąc po szafkach w poszukiwaniu patelni.

Spojrzałem na niego pytająco.

- Czy ty z Victorią… - chrząknął znacząco. – No wiesz…?

- No co ty. – zaprzeczyłem szybko. – Przecież mnie znasz. Taki wyskok pasuje bardziej do ciebie. – wyszczerzyłem się.

- Ale mnie podsumowałeś… Dzięki przyjacielu. – odparł ironicznie.

- Czyżbyś unikał odpowiedzi?

- Nie. – odpowiedział po chwili. – Nie. To moja odpowiedź.

- Ej, Zayn. – zacząłem, widząc u niego zmianę nastroju. – Przecież żartowałem. Nie bierz tego do siebie. – szturchnąłem go porozumiewawczo w ramię.

- Dobra, przyjmuję te niezbyt udane przeprosiny. – wyszczerzył się i sprzedał mi sójkę w bok.

- Dzięki. – zaśmiałem się.

Po jakimś czasie poszliśmy z talerzami na górę. Wymieniliśmy porozumiewawcze spojrzenia i każdy wszedł do swojego pokoju. Gdy otworzyłem drzwi, Victoria właśnie wstawała z łóżka.

- Cześć, piękna. – uśmiechnąłem się, jednym krokiem pokonałem dzielący nas dystans i złożyłem na jej słodkich ustach krótki pocałunek.

- Hej. – odpowiedziała, przytulając się do mnie.

- Uważaj, bo zaraz nie będziesz miała co jeść. – uśmiechnąłem się łobuzersko i starając się nie upuścić talerzy, wyplątałem się z jej objęć.

- Oj, wybacz. – uśmiechnęła się przepraszająco. Tak słodko wtedy wyglądała. – To naprawdę dla mnie? – zapytała patrząc na naleśniki.

- Oczywiście. – uśmiechnąłem się do niej, a gdy usiadła, podałem jej talerz. – Smacznego.

- Dziękuję. – cmoknęła mnie w policzek.

Gdy skończyliśmy konsumować zabarykadowała się w łazience, a ja ogarnąłem trochę pokój.

- Jaki mamy plan na dzisiaj? – zapytała brązowowłosa wychodząc z łazienki.

- Pięknie wyglądasz. – powiedziałem uśmiechając się szeroko.

- Dziękuję. – uśmiechnęła się. – Ale jakoś specjalnie się nie stroiłam. – odparła przeczesując palcami włosy.

- Będąc tak ślicznym nie trzeba się stroić. – puściłem jej oczko i obróciłem ją dookoła.

Była ubrana w ciemnoniebieskie rurki, które idealnie podkreślały jej zgrabne nogi i białą bokserkę, a którą zarzuciła koszulę w czarno-niebieską kratę.

- Niall! Vi! Schodźcie na dół! – usłyszeliśmy wołającą nas z korytarza Jessicę.

- Już idziemy. – odkrzyknęła Victoria, po czym znienacka mnie pocałowała.

Gdy zaczęło brakować nam powietrza, niechętnie oderwaliśmy się od siebie i trzymając się za ręce ruszyliśmy w stronę drzwi.

Kiedy weszliśmy do salonu wszyscy już tam byli. Jessica siedziała na kanapie, na kolanach Zayn’a, a Liam grzebał na półce z filmami.

- Czego ty właściwie szukasz? – zapytała Jessica, patrząc z politowaniem na Liama.

- Jakiegoś dobrego horroru. – mruknął, wykładając na stolik kolejną porcję filmów.

- Ty chcesz horror w dzień oglądać? – Zayn uniósł brwi, a Victoria zaśmiała się dźwięcznie.

- W nocy za bardzo się boi. – rzuciła i rozsiadła się w rogu kanapy.

- Wcale nie! – zaprzeczył Liam.

- Mam ci przypomnieć nasz ostatni seans? – zapytała brązowowłosa kątem oka zerkając na mnie.

Zrozumiałem jej aluzję i rozłożyłem się na kanapie obok niej, a ona oparła się plecami o moją klatkę piersiową.

- Oj cicho bądź. – chłopak pokazał jej język.

- Dobra, to horror odpada. – odezwał się Zayn. – Proponuję butelkę.

- W sumie… - zaczął Liam.

- Dobry pomysł. – dokończyła Jessica i pobiegła do kuchni.

- Jak wy się uzupełniacie. – zaśmiałem się.

- No ba. – wyszczerzył się brunet.

- Zayn, to był twój pomysł, więc ty zaczynasz. – powiedziała blondynka rzucając mu butelkę.

- Spoko. Ale proszę się przesiąść piętro niżej. – Zayn odsunął stolik i usiadł naprzeciwko kanapy.

- Dopiero się usadowiłem. – mruknąłem z niezadowoleniem, a Victoria cmoknęła mnie w policzek i ściągnęła z wygodnego siedzenia.

- Prawda czy wyzwanie? – zapytał Zayn, gdy szyjka butelki zatrzymała się na wprost Liam’a.

- Prawda.

- Cykor. – Zayn pokazał mu język. – Na jakim filmie płakałeś?

Gdy o to zapytał wszyscy wybuchnęli śmiechem, a Liam zrobił się czerwony na twarzy.

- Ale ty cham jesteś. – mruknął, a Zayn tylko się wyszczerzył.

- Oj nie marudź, sami swoi.

- The Last Song. – rzucił i zakręcił butelką.

- Serio? – zaśmiałem się.

- Serio serio. – odpowiedziała Victoria.

- Ooo, Zayn! – Liam zatarł ręce z radości, gdy butelka wskazała na Bad boy’a.

- Wyzwanie.

- Wiedziałem. Więc… Pocałuj kogoś.

- Nie ma sprawy. – wyszczerzył się i przyciągnął do siebie blondynkę.

- W sumie, czego ja się spodziewałem… - mruknął Liam zawiedzionym głosem.

- Pół godziny później… - zironizowała Victoria.

Na te słowa Jessica oderwała się od Zayn’a i pokazała jej język.

- Dobra, czyli znowu ja kręcę. – jak powiedział tak zrobił. – No Vi, szykuj się. – zarechotał Zayn, a dziewczyna uśmiechnęła się tylko pobłażliwie i powiedziała, że wybiera wyzwanie.

- Więc… - zaczął.- Ej, czekajcie, zaraz wracam. – poderwał się z miejsca i już go nie było.

Popatrzyliśmy na siebie zdezorientowani, a po chwili zobaczyliśmy chłopaka wychodzącego z kuchni z opakowaniem bitej śmietany.

- Horan, rozbieraj się! – zarządził podrzucając trzymaną w rękach rzecz.

- Co? – zapytałem inteligentnie.

Victoria spojrzała na mnie, potem na Zayn’a, na mnie i znów na Zayn’a, po czym otworzyła szeroko oczy i zaprotestowała.

- Nie ma mowy!

- Owszem jest. – powiedział Zayn, podchodząc do nas.

- Niall, powiedz mu coś!

- Zayn, mówię ci coś. – na te słowa Victoria tylko wywróciła oczami.

- Nie zmienię zdania. – powiedział czarnowłosy, poruszając wymownie brwiami.

-A ja w dalszym ciągu nie wiem o co chodzi. – powiedziałem patrząc wyczekująco to na Zayn’a, to na Victorię, która ponownie wywróciła oczami.

- Zayn wysmaruje cię bitą śmietaną, a do mnie należy pozbycie się tej śmietany. Jednym słowem, mam ją zjeść. – wyjaśniła.

- Bez użycia rąk. – dodał pomysłodawca, a Victoria spojrzała na niego jak na debila.

- Wiesz, mi to pasuje. – powiedziałem i odchyliłem się do tyłu z cwaniackim uśmieszkiem na twarzy.

- Niall, nie pomagasz. – syknęła dziewczyna.

- Widzisz, on nie ma nic przeciwko. – wtrącił się Zayn, patrząc na Victorię. – Ściągaj koszulkę. – powiedział odwracając się w moją stronę.

- No ludzie, czy my jesteśmy w jakimś filmie porno? – odezwała się Jessica, na co wszyscy się zaśmialiśmy.

- Jak chcesz to możemy być. – powiedział Zayn, poruszając wymownie brwiami. Niedługo to stanie się jego znakiem firmowym.

- Zayn, opanuj się. – westchnęła dziewczyna, wstając z kanapy, na której siedziała. – Mam lepszy pomysł. – powiedziała, zabierając Zayn’owi bitą śmietanę.

- Aż się boję. – rzuciłem podnosząc się do pozycji siedzącej.

- Nie ruszaj się. – upomniała mnie blondynka i usadziła tak jak wcześniej. Czyli powróciłem do pozycji półleżącej i  podparłem się łokciami.

Dziewczyna nałożyła mi na szyję, policzki i usta kilka kropek bitej śmietany.

- Vi, do roboty. – wyszczerzyła się i wróciła na swoje miejsce.

- Dzięki. – uśmiechnęła się Victoria i pokazała Zayn’owi język, siadając obok mnie.

Nachyliła się nade mną i szybko pozbyła się bitej śmietany z mojej szyi i policzków. Przy ustach zatrzymała się odrobinę dłużej, a ja podniosłem się, obejmując ją w talii.

- Pół godziny później… - mruknął Zayn, a Victoria szybko przerwała nasz pocałunek.

- To mój tekst. – powiedziała złowrogim głosem i rzuciła w chłopaka poduszką, na co on tylko się zaśmiał.

- Kręć. – powiedziałem, podając jej butelkę.

- Wyzwanie. – powiedziała Jessica, gdy butelka zatrzymała się na niej.

- Idź i się przebierz. Załóż stanik na bluzkę. – uśmiechnęła się łobuzersko Victoria.

- Aleś wymyśliła… - Jessica wstała i ruszyła do sąsiedniego pokoju.

- Mogę iść z tobą? – zawołał Zayn.

- Ani się waż! – odkrzyknęła blondynka, a my wybuchnęliśmy śmiechem.

- Ranisz mnie. – powiedział Zayn z miną zbitego psa, gdy Jessica wróciła do salonu.

- Tylko nie płacz. – pokazała mu język i wprawiła butelkę w ruch. Wypadło na mnie.

- Wyzwanie.

- No kto by pomyślał… - odezwał się Zayn. – Nialler odważniejszy od Payne’a.

- Zamknij się. – syknął Liam, a pokój ponownie wypełnił się naszym śmiechem.

- No dobra, więc… Niall, zaśpiewaj coś dla Vi. – powiedziała Jessica, po chwili zastanowienia.

Zbiło mnie to trochę z tropu, bo spodziewałem się zupełnie czego innego, ale to zadanie w stu procentach mi odpowiadało.

- Jess, masz może gitarę? – zapytałem.

- Tak, poczekaj, zaraz przyniosę. – powiedziała i pobiegła na górę. Gdy już miałem ów przedmiot w rękach, wziąłem głęboki oddech, spojrzałem brązowowłosej głęboko w oczy I zacząłem śpiewać.

I've tried playing it cool                            /Próbowałem dobrze to rozegrać
But when I'm looking at you                    /Ale kiedy patrzę na ciebie
I can ever be brave                                    /Nie potrafię być nawet odważny
Cause you make my heart race                /Bo sprawiasz że moje serce przyśpiesza

Shot me out of the sky                             /Postrzeliłaś mnie z nieba
You're my kryptonite                                /Jesteś moim kryptonitem
You keep making me weak                      /Ciągle sprawiasz, że jestem słabszy
Yeah frozen and can't breath                   /Tak, zastygły i bez oddechu

Something’s gotta give now                      /Coś właśnie się wydarzyło,
Cause I’m dying just to make you see      /Bo umieram, żebyś tylko zobaczyła,
That I need you here with me now           /Że potrzebuję Cię tu ze mną teraz.
Cause you've got that one thing               /Bo ty masz To Coś.

So get out, get out, get out of my head      /Więc wyjdź, wyjdź, wyjdź z mojej głowy
And fall into my arms instead                      /I zamiast tego wpadnij w moje ramiona
I don't, I don't, don't know what it is          /Nie wiem, nie wiem, nie wiem co to jest
But I need that one thing                             /Ale potrzebuję tego czegoś
And you've got that one thing                    /A ty to masz

Gdy skończyłem, Victoria patrzyła na mnie jeszcze przez chwilę w całkowitej ciszy, a potem cmoknęła mnie w usta i mocno mnie przytuliła.

- Awww… - usłyszałem głos blondynki. – Ale słodziaki.

- To znaczy, że się podobało? – szepnąłem jej do ucha.

- Obiecaj mi, że to nie jest pierwszy i ostatni raz, proszę. – powiedziała równie cicho.

-Jestem do twojej dyspozycji. – zapewniłem ją i pocałowałem w czoło.

- Hej, gołąbeczki! Wracajcie na ziemię! – odezwał się Liam. – Gramy dalej.

Było jeszcze wiele śmiesznych sytuacji, jak na przykład Liam biegający po domu z sukience, Jessica nurkująca w wannie, ja włażący do lodówki czy Victoria wisząca głową w dół z poręczy schodów. Jednak nic nie przebiło Zayn’a skaczącego przez pokój na jednej nodze z własnymi majtkami na głowie.

Po jakimś czasie, gdy już brakowało nam pomysłów, zdecydowaliśmy się zakończyć zabawę i po prostu się rozejść.

- No chyba sobie kpicie. – powiedziała Victoria. – Myślicie, że sama posprzątam ten burdel, który jest trzy domy wcześniej?

- Jutro to zrobimy. – powiedział Zayn i rozłożył się na kanapie. – Mamy czas.

- Nie mamy. Moi rodzice wracają… właściwie nie wiem kiedy. – przyznała.

- No właśnie. Czyli luz. – przeciągnął się Liam.

- A jak wrócą załóżmy w nocy? Przecież nic nie wiedzą o imprezie. Z resztą, trzeba zobaczyć czy nic nie zniknęło, czy wszystko jest w stanie wyjściowym… - zaczęła wymieniać, ale wszedłem jej w słowo.

- Spokojnie. Chodź, pójdziemy zobaczyć jak to wszystko wygląda w świetle dnia i jeśli będzie bardzo źle, to ich ściągniemy. Co ty na to? – zaproponowałem.

- Zgoda. – Victoria wzięła głęboki oddech i dała się wyprowadzić z domu.

Objąłem ją w talii i przez chwilę szliśmy w ciszy. Gdy tylko  weszliśmy na jej podwórko, przekonaliśmy się, że nie będzie tak łatwo, jak się spodziewaliśmy. Wszędzie walały się różnorodne śmieci począwszy od butelek po piwie i innych procentowych napojach, zakończywszy na papierze toaletowym. Nie wnikam. – pomyślałem. Wymieniliśmy zrezygnowane spojrzenia i weszliśmy do domu. Na szczęście tutaj było o wiele czyściej. Oprócz porozrzucanych gdzie niegdzie butelek, szklanek i misek, zauważyliśmy kilka plam rozlanego piwa. Z westchnieniem zabrałem się za zbieranie śmieci, a Victoria włączyła muzykę i poszła po ścierkę. Mimo początkowej paniki i zrezygnowania, posprzątanie domu poszło nam zadziwiająco szybko i już po godzinie wszystko wyglądało jak przed imprezą. No, może oprócz stłuczonego lustra w łazience.

- Dziękuję za pomoc. – Victoria wrzuciła ostatnią butelkę do kosza na śmieci i pocałowała mnie.

- Cała przyjemność po mojej stronie. – odpowiedziałem. – A co z podwórkiem?

- O to się nie martw. – uśmiechnęła się pewnie dziewczyna i wyjęła telefon.

- Zamawiasz ekipę sprzątającą? – zażartowałem.

- A żebyś wiedział. – zaśmiała się i przyłożyła telefon do ucha. – Jess, podnieś ten swój leniwy tyłek z łóżka, pozbieraj po drodze chłopaków i za pięć minut widzę was przed moim domem. – wyrecytowała jednym tchem. – …Nic mnie to nie obchodzi, macie posprzątać to pobojowisko! …Wychodzicie z domu. Ale już! – krzyknęła i rozłączyła się. – Debile. – mruknęła pod nosem.

- Wiesz, skoro już załatwiłaś sprzątaczki, to może obejrzymy jakiś film, albo coś? – przytuliłem dziewczynę i spojrzałem jej w oczy.

- Jasne. – uśmiechnęła się. – Tylko niech się upewnię, że te matołki na pewno przyjdą.

Wyszliśmy przed dom i usiedliśmy na schodach, czekając na resztę. Po chwili zobaczyliśmy Zayn’a, a za nim dwie pozostałe zguby. Wszyscy wyglądali na co najmniej zaskoczonych. Victoria wyjaśniła im wszystko, co powinni wiedzieć na temat sprzątania i złapała mnie za rękę prowadząc na górę.

- Co oglądamy? – zapytała zasłaniając rolety, żeby w pokoju zrobiło się ciemniej.

- To ty jesteś znawca. – uśmiechnąłem się. – Wybieraj.

- No nie wiem. Ja jak zwykle obejrzałabym jakiś horror. – puściła mi oczko.

- Ty rządzisz. – powiedziałem i podszedłem do szuflady z filmami, którą Victoria przed chwilą mi wskazała.

- Skoro tak, to „Koszmar z Ulicy Wiązów”.

- Nie ma sprawy. – szybko znalazłem płytę i włożyłem ją do odtwarzacza.

Rozłożyliśmy się na łóżku i włączyliśmy film. Nie mogłem się skupić na akcji. Moje myśli cały czas wędrowały do istoty siedzącej obok mnie. W końcu się poddałem i przestałem udawać, że film mnie interesuje. Jedynym obiektem, który mnie teraz interesował, była ona.

- Ej, czemu wyłączyłeś? – zaprotestowała, gdy nacisnąłem czerwony przycisk na pilocie.

- Nie mogę się skupić, gdy siedzisz obok mnie. – mruknąłem jej do ucha i przejechałem nosem po jej szyi. Niebieskooka leżała na plecach, a ja na niej.

- Przecież cię nie rozpraszam. – powiedziała wplatając palce jednej ręki w moje włosy, a drugą objęła mnie za szyję.

- Rozpraszasz. Samym tym, że tu jesteś. – odpowiedziałem. – Właściwie, nawet jakby cię tu nie było, to i tak nie mógłbym się skupić. Zajmujesz wszystkie moje myśli, dziewczyno. – nachyliłem się nad nią i namiętnie pocałowałem.

__________________________________________________________________________

Przepraszamy Was za brak systematyczności w dodawaniu rozdziałów, ale jak wiecie, zbliża się koniec roku, a wiadomo – to czas na poprawianie ocen. Tak więc wybaczcie, ale nauka jest niestety najważniejsza.

Vi: Jak widzicie napisałam ten rozdział oczami Niall’a. W ten sposób macie bezpośredni wgląd na to, co mu siedzi w tej blond główce ;) Chciałam sprawdzić jak będzie mi się pisało jego oczami, ponieważ w dalszej części opowiadania, zamierzam tak robić. Na pewno pojawi się kilka rozdziałów napisanych „z męskiego punktu widzenia”. Chciałabym wiedzieć czy mój pomysł przypadł Wam do gustu, więc bardzo proszę o wyrażenie opinii na ten temat w komentarzach. Ogólnie piszcie co Wam się podoba a co nie. Co byście zmienili i jak wyobrażacie sobie dalsze losy naszych bohaterów.

Jess: Komentujcie, bo to naprawdę motywuje do pisania i dodaje weny. Już nie wspominając o tym, ile radochy sprawia :D Następny rozdział jest już napisany, zostało tylko go oszlifować, więc tym razem na pewno wstawimy go na czas :)